Altana

W tej, jak ją zwano trochę na wyrost, altanie,

naprawdę – budce z dykty i blachy falistej

na ogródkach działkowych (nie dano im istnieć

zbyt długo – nie wiedzieliśmy, że jest już w planie

budowa przelotowej arterii)… Zerwane

z drzewka, z ust w pocałunkach wyjadane wiśnie

b y ł y w tej, jak ją zwano na wyrost, altanie,

naprawdę; w budce z dykty i blachy falistej,

gdzie miejsca ledwie było dość na całowanie –

owoce, pestki, usta b y ł y, rzeczywiste…

I jak to jest, że potem mogłem istnieć wszystek,

mając w sobie choć jedno Nic: to nieprzetrwanie

śladu po buldożerem zgładzonej altanie,

naprawdę – budce z dykty i blachy falistej?