Pokój

Pokój, w którym pracuję, jest sześcianem

jak kostka do gry.

Jest w nim drewniany stół

o upartej chłopskiej sylwetce,

leniwy fotel i czajniczek do herbaty

z wydętą habsburską wargą.

Z okna widzę kilka chudych drzew,

cienkie obłoki i dzieci z przedszkola,

zawsze zadowolone, głośne.

Czasem w oddali błyśnie szyba samochodu

albo, wyżej, srebrna łuska samolotu.

Najwyraźniej inni nie tracą czasu

gdy ja pracuję, szukają przygód

na ziemi i w przestworzach.

Pokój, w którym pracuję, to camera obscura.

Czym jednak jest moja praca -

dużo nieruchomego czekania,

przewracania kartek, cierpliwej medytacji,

bierności, które nie spodobałyby się

sędziemu o chciwym spojrzeniu.

Piszę tak powoli, jakbym miał żyć dwieście lat.

Szukam obrazów, których nie ma,

a jeśli są to zwinięte i schowane

jak letnie ubrania w zimie,

gdy mróz kaleczy usta.

Marzę o absolutnym skupieniu; gdybym je znalazł

zapewne przestałbym oddychać.

Może to dobrze, że tak niewiele mi się udaje.

Ale przecież słyszę jak gwiżdże pierwszy śnieg,

słyszę delikatną melodię światła dziennego

i groźny pomruk wielkiego miasta.

Piję z małego źródła,

moje pragnienie jest większe niż, ocean.