Przepaść Pana Cogito

W domu zawsze bezpiecznie

ale zaraz za progiem

gdy rankiem Pan Cogito

wychodzi na spacer

napotyka - przepaść

nie jest to przepaść Pascala

nie jest to przepaść Dostojewskiego

jest to przepaść

na miarę Pana Cogito

dni bezdenne

dni budzące grozę

idzie za nimi jak cień

przystaje przed piekarnią

w parku przez ramię Pana Cogito

czyta z nim gazetę

uciążliwa jak egzema

przywiązana jak pies

za płytka żeby pochłonęła

głowę ręce i nogi

kiedyś być może

przepaść wyrośnie

przepaść dojrzeje

i będzie poważna

żeby tylko wiedzieć

jaką pije wodę

jakim karmić ją ziarnem

teraz

Pan Cogito

mógłby zebrać

parę garści piasku

zasypać ją

ale nie czyni tego

więc kiedy

wraca do domu

zostawia przepaść

za progiem

przykrywając starannie

kawałkiem starej materii