Παντούμ

Τ᾿ἀστέρια κρατοῦν ἕναν κόσμο δικό τους

στὸπέλαγο σέρνουν φωτιὲς τὰκαράβια

ψυχή μου λυτρώσου ἀπ᾿τὸν κρίκο τοῦσκότους

πικρή, φλογισμένη ποὺδέεσαι μὲεὐλάβεια.

Στὸπέλαγο σέρνουν φωτιὲς τὰκαράβια

ἡνύχτα στενεύει καὶστέκει σὰν ξένη

πικρή, φλογισμένη ποὺδέεσαι μὲεὐλάβεια

ψυχή μου γνωρίζεις ποιὸς νόμος σὲδένει.

Ἡνύχτα στενεύει καὶστέκει σὰν ξένη

στὸμαῦρο μετάξι τὰφῶτα ἔχουν σβήσει

ψυχή μου γνωρίζεις ποιὸς νόμος σὲδένει

καὶτί θὰσοῦμείνει καὶτί θὰσ᾿ἀφήσει.

Στὸμαῦρο μετάξι τὰφῶτα ἔχουν σβήσει

ἀκούγουνται μόνο τοῦχρόνου τὰσεῖστρα

καὶτί θὰσοῦμείνει καὶτί θὰσ᾿ἀφήσει

ἂν τύχει κι ἀστράψει βουβὴπολεμίστρα.

Ἀκούγονται μόνο τοῦχρόνου τὰσεῖστρα

μετάλλινη στήλη στοῦπόνου τὴν ἄκρη

ἂν τύχει κι ἀστράψει ἡβουβὴπολεμίστρα

οὔτε ὄνειρο θά ῾βρεις νὰδώσει ἕνα δάκρυ.

Μετάλλινη στήλη στοῦπόνου τὴν ἄκρη

ψηλώνει ἡστιγμὴσὰμετέωρο λεπίδι

οὔτε ὄνειρο θά ῾βρεις νὰδώσει ἕνα δάκρυ

στὸπλῆθος σου τὸἄυλο ποὺσφίγγει σὰφίδι.

Ψηλώνει ἡστιγμὴσὰμετέωρο λεπίδι

σὰν τί νὰπροσμένει νὰπέσει ἡγαλήνη;

στὸπλῆθος σου τὸἄϋλο ποὺσφίγγει σὰν φίδι

δὲν εἶναι ὁοὐρανὸς μηδὲἀγγέλου εὐφροσύνη.

Σὰν τί νὰπροσμένει νὰπέσει ἡγαλήνη;

Σ᾿ἀνθρώπους κλειστοὺς ποὺμετροῦν τὸν καημό τους

δὲν εἶναι οὐρανὸς μηδὲἀγγέλου εὐφροσύνη

τ᾿ἀστέρια κρατοῦν ἕναν κόσμο δικό τους.