Kołatka

Są tacy którzy w głowie

hodują ogrody

a włosy ich są ścieżkami

do miast słonecznych i białych

łatwo im pisać

zamykają oczy

a już z czoła spływają

ławice obrazów

moja wyobraźnia

to kawałek deski

a za cały instrument

mam drewniany patyk

uderzam w deskę

a ona mi odpowiada

tak – tak

nie – nie

innym zielony dzwon drzewa

niebieski dzwon wody

ja mam kołatkę

od niestrzeżonych ogrodów

uderzam w deskę

a ona podpowiada

suchy poemat moralisty

tak – tak

nie – nie