Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.

你说：“我一定能找到另一座更美的城市，

Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.

另一块土地，另一片海洋，

Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·

因为我在这里的每一次努力都注定失败，

κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.

我的心在死亡，

Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.

就像我无限忧伤的思绪一样。

Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω

回顾往昔，只看到我生活中阴暗的废墟，

ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,

还有在这里度过或荒废的时光。”

που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

你将找不到另一块土地和另一片海洋，

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.

这座城市将永远在你心底埋藏。

Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς

你将回到原来的街巷。

τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·

你将在原来的市郊衰老；

και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.

在原来的房屋变得白发苍苍。

Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—

因为城市总是那同一座，你不必另外寻找。

δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.

——因为它不存在，既没有通路也没有舟桨。

Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ

在这里失去的生活，

στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.

你已经将它毁掉，在整个大地上。