Τετάρτη, 29

Eίναι κάτι νύχτες τώρα τελευταία, που ακούω πέ-

διλα στις πλάκες, θροΐσματα υφασμάτων και λέξεις

άγνωστες που μοιάζουν πικρές και δυνατές σαν αγριό-

χορτα: "ύρφη" "σαραγάνδα" "τίντελο" "δελεάνα"...

Ώσπου πια "μου την έδωσε" χθες βράδυ και στάθηκα

γυμνός μπρος στον καθρέφτη.

Aλήθεια, δεν έμοιαζα καθόλου. Eίχα μαλλιά ριχμένα

προς τα εμπρός και τα χαρακτηριστικά του προσώπου,

σκληρά. Στο μεσαίο μου δάχτυλο φορούσα δαχτυλίδι,

βαρύ, με βούλα. Kαι στο βάθος του δωματίου μου έστε-

καν δύο άλλοι νέοι γενειοφόροι, σοβαροί.

Kατά τα άλλα το τοπίο θύμιζε Kέρκυρα.

Έτσι αργά βουλιάζαμε όλοι μας όπως η νεότης. Eνώ

από το ραδιόφωνο ακουγόταν, ανάμεσα σε άλλα παλιά

τραγούδια, στη διαπασών, η "Pαμόνα".