来临的日子站在我们面前

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας

像一排点着的蜡烛——

σα μια σειρά κεράκια αναμένα —

金黄、温暖和明亮的蜡烛。

χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

逝去的日子留在我们背后，

Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,

像一排被掐灭的无光的蜡烛；

μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·

最靠近的仍在冒着烟，

τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,

冰冷、融化、弯下去。

κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

我不想看它们：它们的形状使我悲伤，

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,

回忆它们原来的光使我悲伤。

και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.

我朝前看着我那些点亮的蜡烛。

Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.

我不想转过去，因为害怕见到

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω

那个黑暗的行列如何迅速拉长，

τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,

那些被掐灭的蜡烛如何迅速增多。

τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984